Riekje (73 jaar)
Nu twee jaar geleden.
Het zag er heel naar uit; daarbij had ik een heftige brandende pijn. En toen kwam daar de diagnose: ” U heeft gordelroos”. “U heeft het wel heel erg”, zei de huisarts nog. Ik had rode plekken met blazen vanaf mijn rechterborst onder mijn oksel door naar mijn rechterschouder. Onwetend van wat mij te wachten stond, ging ik met goede moed het medische circuit in. Eerst bij de huisarts; die moest zoeken naar de goede pijnstilling. Verschillende middelen geprobeerd maar die hielpen niet. Na ruim twee maanden tobben, waren de natte rode korsten nagenoeg droog geworden. Maar, ik bleek hevige zenuwpijnen over te houden.
Daarom werd ik doorverwezen naar een pijnpolikliniek in een ziekenhuis. Dat ging niet zomaar, er was door grote drukte een lange wachttijd aan verbonden. In eerste instantie werden daar peper pleisters op de aangedane plekken toegepast, maar helaas zonder goed resultaat. Daarna volgde een ruggenprik in de hoofdzenuw met een pijnstillend middel. De intervallen tussen die verschillende behandelingen in duurden al gauw 6 weken, want ik moest rekening houden met een periode van eventueel herstel. Helaas…niets hielp en de tijd tikte maar door!
Op mijn verzoek kreeg ik een verwijsbrief van de huisarts voor een privé pijnkliniek. Tenslotte wil je toch iets proberen als je maandenlang ernstige pijn hebt geleden. In die kliniek werd eerst een pakket met diverse pijnstillende crèmes voorgeschreven om via de huid de pijn te verminderen. Geen enkel positief resultaat. Ten slotte werd met tussenpozen van een paar maanden twee keer een zenuwblokkade door middel van een prik in de zenuwknoop aan mijn ruggengraat gezet. Ook dat hielp niet tegen de pijn…
Inmiddels ben je ruim twee jaar verder dan het moment waarop de diagnose gordelroos werd gesteld. Je wordt wanhopig, want die hevige pijn houdt onverminderd aan en is nooit eens even weg. Achteraf krijg je te horen dat in verband met de ernst van mijn aandoening de huisarts beter ook antivirale medicatie had kunnen voorschrijven…!
Mijn leven is in de afgelopen jaren flink veranderd, want door de pijn kun je niet meer zo actief zijn zoals vroeger. Ik ben nu 73 jaar; moet ik het laatste stuk van mijn leven met deze vreselijke pijnen leven? Elke keer hopen: “Gaat het misschien toch over?” Het besef dat het blijvend kan zijn, komt heel hard aan. Het zal een hele periode vergen om dat te kunnen aanvaarden.
Je realiseert je nu dat al deze meegemaakte ellende niet nodig was geweest als je vroeger was gevaccineerd tegen gordelroos. Had je het maar geweten dat zoiets mogelijk was! In Engeland, Duitsland en Frankrijk wordt standaardmatig gevaccineerd bij personen van 60 jaar. Waarom niet in Nederland? De Gezondheidsraad heeft positief geadviseerd om in ons land tegen gordelroos te vaccineren, maar de overheid heeft om financiële redenen besloten om dat advies niet over te nemen. De cijfers laten duidelijk zien dat het aantal patiënten met een ernstige vorm van gordelroos de afgelopen jaren enorm is toegenomen. Het is daarom onbegrijpelijk dat eind 2024 opnieuw door de overheid is besloten om niet over te gaan op het vaccineren tegen gordelroos.
